ΠΟΣΟ ΘΑ ΤΑΙΡΙΑΖΑΜΕ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Πόσο θα ταιριάζαμε αγάπη μου,
το Φθινόπωρο μέσα στο δάσος,
να περπατάμε, όταν τα φύλλα των δέντρων,
σαν κίτρινο χιόνι θα ραίνουν το διάβα μας,
να λέμε ο ένας στον άλλο, χωρίς να μιλάμε,
μαζί να κοιτάμε, τη Γνώση της Φύσης για Δράση,
την αλλαγή την αγόγγυστη, που κάνει η Πλάση.

Πόσο θα ταιριάζαμε αγάπη μου,
τον Χειμώνα κοντά στο τζάκι, που καίει,
όταν, οι φλόγες φουντώνουν σε ξύλα που τρίζουν,
να χορεύει η φωτιά μεσ` στα μάτια σου,
στη ματιά σου, να ξεφαντώνει επιθυμία.
Κόκκινο κρασί, παλιό, να σου χω μυρωδάτο,
να `ναι ο Έρωτας παρών, το λογικό φευγάτο.

Πόσο θα ταιριάζαμε αγάπη μου,
την Άνοιξη που, αποδημούν τα νερά των βουνών,
και τα υγρά καραβάνια κυλούν προς την θάλασσα,
στο φανερό μας φιλί, θα κοκκίνιζαν οι παπαρούνες,
από τη θέρμη μας, θα υποχωρούσε το κρύο
και όταν οι πρώτες πεταλούδες, χρωμάτιζαν τον ουρανό,
θα γινόταν τ` αγκάλιασμα, ένα σώμα, κοινό.

Πόσο θα ταιριάζαμε αγάπη μου